رخی مردم می‌پرسند: «چرا اساساً خداوند متعال، با چشم‌پوشی از سرنوشت انسان در بهشت و جهنم، او را آفرید؟» 

در پاسخ به این افراد می‌گویم: «خداوند انسا نها را برای عبادت آفرید، تا بندگان به کمالات انسانی و مقامات عالیه و نهایتاً به بهشت برسند»؛ اما آنها در پاسخ می‌گویند: «چه اشکالی داشت که خداوند ما را نمی‌آفرید، و روانه بهشت و جهنم نیز نمی‌کرد؟!».
جواب...


برای درک آفرینش مخلوقات، ابتدا باید «وجود» خداوند متعال را پذیرفت؛ خداوندی که نام‌هایی چون «حکیم» دارد؛ به این معنا که افعالش جز از روی حکمت صادر نمی‌گردد و پوچی و بیهودگی در آن‌ها راه ندارد. پس از اینکه وجود خالق ثابت گشت،

در نتیجه باید «نظام احسن» شکل بگیرد؛ چرا که فرض گردید که خداوند متعال تمام «اسماء حسنی» را دارد که «خالق» و «حکیم» نیز جزو آنهاست و او به تمام کمالات آراسته است.

 

پس این خالق باید از خود نشانه‌ای برجا بگذارد. وجود انسان در این جهان، به همراه آزمون و امتحان، مقتضای نظام احسنی است که خداوند متعال آن ‌را خلق نمود و از خلال آن، همه چیز را استوار گردانیده است: «صُنْعَ اللَّـهِ الَّذِی أَتْقَنَ کُلَّ شَیْءٍ»؛ ([این‌] آفرینش الهی است که هر چه را در کمال استواری پدید آورده است)/ النمل/ 88.